Categories ArchivesՀայերեն

7-րդ դասարանցի Գայանե Մակարյանը դեռ փոքրուց էր սիրում հետեւել տատի մատների մեջ արագ-արագ շարժվելվով գուլպա ստեղծող շյուղերին: «Այն ժամանակ չէի էլ կարող երազել, որ մի օր ինքս այդպես արագ թելերից ինչ-որ բան կստեղծեմ: Իսկ հիմա մի քանի րոպեի ընթացքում տարբեր թելերի հյուսվածքից գեղեցիկ ու յուրօրինակ նախշեր եմ ստանում»,- պատմում է այս տարվա հունվարից ձեռագործության խմբակ հաճախող Գայանեն: Նրա ձեռագործի ուսուցչուհին՝ Վարսենիկ Օրդյանը Գայանեին ընդունակ ու ընկալող է գնահատում, քանի որ աշակերտուհին գործելու ամեն տեսակն էլ արագ յուրացնում է՝ ասեղնագործությունը, հելյունագործությունն ու շյուղերով գործը: «Նա իմ եզակի աշակերտներից է, ով տարբեր բաներ է կարողանում գործել: Վերջրես իր համար շատ գեղեցիկ գլխարկ ու շարֆ էր գործել, որի նախշերն անգամ ինձ էին զարմացրել»,- ասում է ընկեր Վարսենիկը: Գայանեի ու իր խմբընկերների ձեռագործ աշխատանքները ...

7-րդ դասարանցի Գայանե Մակարյանը դեռ փոքրուց էր սիրում հետեւել տատի մատների մեջ արագ-արագ շարժվելվով գուլպա ստեղծող շյուղերին: «Այն ժամանակ չէի էլ կարող երազել, որ մի օր ինքս այդպես արագ թելերից ինչ-որ բան կստեղծեմ: Իսկ հիմա մի քանի րոպեի ընթացքում տարբեր թելերի հյուսվածքից գեղեցիկ ու յուրօրինակ նախշեր եմ ստանում»,- պատմում է այս տարվա հունվարից ձեռագործության խմբակ հաճախող Գայանեն: Նրա ձեռագործի ուսուցչուհին՝ Վարսենիկ Օրդյանը Գայանեին ընդունակ ու ընկալող է գնահատում, քանի որ աշակերտուհին գործելու ամեն տեսակն էլ արագ յուրացնում է՝ ասեղնագործությունը, հելյունագործությունն ու շյուղերով գործը: «Նա իմ եզակի աշակերտներից է, ով տարբեր բաներ է կարողանում գործել: Վերջրես իր համար շատ գեղեցիկ գլխարկ ու շարֆ էր գործել, որի նախշերն անգամ ինձ էին զարմացրել»,- ասում է ընկեր Վարսենիկը: Գայանեի ու իր խմբընկերների ձեռագործ աշխատանքները ...

82-ամյա Ռոզա Գաբրիելյանը ՀՕՖ-ի Գյումրու բարեգործական ճաշարանի ամենաօրյա այցելուներից է արդեն 14 տարի: Կյանքի դժվարությունները չեն կոտրել նրա կենսախինդ էությունը, ու այսօրվա բողոքողներին նա ժպիտով հիշեցնում է իր մանկության 1940-ականները, երբ մի բուռ ցորեն գտնելը ուրախություն էր: «Գալիս եմ էստեղ՝ մարդ եմ տենում, խոսում ենք, համով ճաշեր ենք ուտում, օրներս անցնում ա: Ես շատերին եմ ասում՝ դիմացեք, ամեն օր հաց տալիս են մեզ ստեղ, մի քանի տեսակ ճաշ կա: Ես որ էրէխա էի, մի ցորենի հատիկ չկար, բայց չենք մեռել, էկել հասել ենք ստեղ»,- ասում է տիկին Ռոզան: Տիկին Ռոզան 10 տարեկան էր, երբ ծնողների մահից հետո նրան փոխադրեցին Վայքի մանկատուն: «Մենք էնքան վատ պայմաններում էինք, որ մանտաունը մեզ դրախտ էր թվում, որովհետեւ օրը երեք անգամ ճաշ էին տալիս»,- ասում ...

82-ամյա Ռոզա Գաբրիելյանը ՀՕՖ-ի Գյումրու բարեգործական ճաշարանի ամենաօրյա այցելուներից է արդեն 14 տարի: Կյանքի դժվարությունները չեն կոտրել նրա կենսախինդ էությունը, ու այսօրվա բողոքողներին նա ժպիտով հիշեցնում է իր մանկության 1940-ականները, երբ մի բուռ ցորեն գտնելը ուրախություն էր: «Գալիս եմ էստեղ՝ մարդ եմ տենում, խոսում ենք, համով ճաշեր ենք ուտում, օրներս անցնում ա: Ես շատերին եմ ասում՝ դիմացեք, ամեն օր հաց տալիս են մեզ ստեղ, մի քանի տեսակ ճաշ կա: Ես որ էրէխա էի, մի ցորենի հատիկ չկար, բայց չենք մեռել, էկել հասել ենք ստեղ»,- ասում է տիկին Ռոզան: Տիկին Ռոզան 10 տարեկան էր, երբ ծնողների մահից հետո նրան փոխադրեցին Վայքի մանկատուն: «Մենք էնքան վատ պայմաններում էինք, որ մանտաունը մեզ դրախտ էր թվում, որովհետեւ օրը երեք անգամ ճաշ էին տալիս»,- ասում ...